Czterdzieści tysięcy kilometrów szkła

- W zawodzie szklarza pracuję od 1989 roku. Wtedy zmiana fachu to nie była łatwa decyzja – przyznaje Krzysztof Ligmann. - Przed podobnymi wyborami stanęło w tamtym czasie wielu Polaków, bo skoro na fali przemian praca w poprzednim miejscu stała się niemożliwa, trzeba było coś wymyśleć.

Pomysł podsunął mu kolega, który nauczył go podstaw rzemiosła. To jest proste, jak metr sznurka - zapewniał.

- Okazało się, że aż tak proste to nie było, jednak nie aż tak skomplikowane, by nie móc się tego nauczyć – śmieje się szklarz. - Mój nauczyciel brał kawałek szkła i w kilka sekund formował go wedle życzenia. Dla mnie podobne próby kończyły się często skaleczeniem, ale po jakimś czasie udawało mi się opanować tę sztukę. Polubiłem ten fach.

Szkło i kit to podstawa

Współczesny szklarz na ogół posługuje się podobnymi materiałami, jak jego poprzednik sprzed dziesięcioleci.

- Szkło i kit to podstawa, jednak oba są teraz dużo lepszej jakości. Szkło jest bez błędów w postaci pęcherzyków powietrza czy zgrubień, bo powstaje dzięki technologii, która polega nie na walcowaniu, a na laniu szklanej masy na roztopioną cynę - wyjaśnia rzemieślnik. - Kit też już jest ulepszony, najczęściej z domieszką masy silikonowej, dlatego jego powierzchnia szybko wysycha, tworząc twardą skorupę. Pozostawia w środku elastyczną masę, dzięki czemu jest bardziej szczelny.   

Wymiana szyb w oknach i oprawianie w ramy obrazów to w życiu szklarza codzienność. 

- Dobrze dobrać ramę, to bardzo trudne zadanie, dlatego nieraz trzeba klientowi delikatnie wytłumaczyć, że oprawa, którą on sam wybrał, wybitnie nie pasuje do danego dzieła. Ramiarstwo to bardzo ważna część mojej działalności. Ta dziedzina pozwoliła mi przetrwać trudny okres, gdy tradycyjnych zleceń związanych z szybami okiennymi zrobiło się nagle dużo mniej. Plastikowe okna to już inna technologia, związana z stosowaniem gazów i wymogiem  bezpyłowego reżimu, a to w moim warsztacie jest trudne do osiągnięcia - wyjaśnia szklarz.

Czego to ludzie nie wymyślą

Nóż z diamentową końcówką wciąż jednoznacznie kojarzy się z tym fachem, jednak i tu postęp techniczny dokonał zmiany.

- Dziś do cięcia tafli szkła używam podobne narzędzie, jednak jego końcówkę stanowi kółko ze spieczonego węglika, które jest w stanie przeciąć aż 40 tysięcy kilometrów szkła. To robi wrażenie. A do szlifowania szkła wciąż używam kamienia, który przedtem kilkadziesiąt lat służył dwóm innym rzemieślnikom, bo ten miękki piaskowiec jest do tej operacji nie do zastąpienia - zdradza Krzysztof Ligmann. 

Gablota na metalowy model wraku żaglowca / Fot. Marek Wojciekiewicz

Prawdziwym wyzwaniem są, zdarzające się od czasu do czasu, zamówienia nietypowe. Nie traktuje ich tylko jako dodatkowy, kolejny sposób zarabiania. Liczy się przede wszystkim możliwość oderwania od monotonii i sprawdzenie swoich umiejętności. Zwierciadła weneckie do łazienki, szklane gabloty na średniowieczne figury czy pomieszczenia, w których klient zażyczył sobie lustra na wszystkich ścianach, podłodze i suficie, to tylko niektóre zlecenia, których wykonania w ostatnich latach podjął się rzemieślnik z ulicy Słowackiego w Świeciu.

- W tym miesiącu zrobiłem szklaną gablotę na metalowy model wraku żaglowca, który zdaniem mojego klienta, zestarzał się niezwykle malowniczo i wart jest przechowania w bezpiecznych warunkach na kolejne dziesięciolecia - Krzysztof Ligmann pokazuje swoje najnowsze nietypowe zlecenie.

redakcja@extraswiecie.pl