Młodzi twórcy, których prace do tej pory zwykle trafiały do szuflady, zyskali możliwość szerszej prezentacji. W ten sposób Szkoła Podstawowa nr 3 w Świeciu chce zachęcać do tego, aby uczniowie dzielili się tym, co dla nich jest ważne, co ich wzrusza, co zasługuje na uwagę.
Jako pierwsze swoje wiersza odważyły się przedstawić uczennice klasy 8 A Leyla Podgórska, Wiktoria Kufel i Maja Sieg.
Publikujemy je poniżej.
Łeb topnik nisko trzyma,
Na szczupłych nogach się porusza,
Nieuchwytny księżyc nad jeziorem wiruje,
Człek nieostrożny nad bestii bagnem baluje,
Wynurza się z wody demon zielony,
W kierunku nieświadomego chłopa zmierza.
Kończyny jak patyki cienkie- chlustają o taflę jaskrawej wody,
gdy ten na ofiarę swą czyha.
Pijak nie wie, cóż go zaraz czeka?
Chwiejne nogi do jeziora go niosą.
Potwór wielgachny wokół niego się zaciska
I wraz z łupem swoim do głębin z powrotem się wciska.
Leyla Podgórska
"To, co pozostało"
Kiedyś, gdy już dorosnę,
Opowiem o Tobie gwiazdom,
Co świecą nade mną,
Cierpliwie słuchając moich zdań.
Opowiem pustym kartkom papieru,
Że byłeś i walką i mocą,
A nasza przyjaźń była płomieniem,
Który ogrzał mnie zimną nocą.
Opowiem o nas wszystkim innym planetom,
O cichym marzeniu bez końca.
I wykrzyczę przysięgę, co będzie o nas.
O najpiękniejszym wschodzie bez słońca.
Wyszepczę o Twojej obecności,
jak twardo stałeś wśród nas,
Choć serce Twoje biegało już wśród gwiazd.
I opowiem światu o nas,
O dwóch dzieciach bez siebie.
Tu nic nie jest wieczne,
Bo wszystko co kochamy, zabierze nam czas.
A gdy świat znów stanie się okrutny,
Przybiegnij do mnie.
Wybaczę ci wszystko.
I będziemy jak kiedyś:
Kochani. Beztroscy.
Tylko przybiegnij, proszę.
Wiktoria Kufel
"Ziemia, która pamięta"
Kujawy pachną chlebem i ciszą,
ale ta cisza - to nie spokój.
To głosy tych, co odeszli cicho,
pod drzewem, w polu, wśród zbóż głębokich.
Tu każda ścieżka zna ciężar stóp
żołnierzy, chłopów, matek w żałobie.
Nie krzyczą – lecz ziemia ich nosi,
jak matka, co tuli w sobie pamięć.
Gopło odbija niebo i twarze
tych, co modlili się, by przetrwać.
A ja dziecko nowego czasu,
pochylam głowę -
bo jestem stąd.
I nie chcę, by ktokolwiek o nich zapomniał.
Maja Sieg
