Stanisław Wojnowski urodził się 11 listopada 1876 r. w Kornatowie na ziemi chełmińskiej w rodzinnym majątku. Jego rodzicami byli Jan i Rozalia z Czarnowskich. Ukończył gimnazjum w Brodnicy. Już w trakcie nauki udzielał się w środowiskach patriotycznych, został prezesem Filomatów Pomorskich. W 1898 r. zdał maturę w Chełmnie, po czym udał się na studia prawnicze do Berlina. Choroba ojca spowodowała jednak, że po dwóch latach musiał wrócić.
Majątek ziemski koło Nowego
W 1902 r. Wojnowscy nabyli dla Stanisława majątek w Kończycach koło Nowego, na którym zaczął gospodarować w 1902 r. Informację o zakupie możemy znaleźć również w “Przyjacielu” z 4 czerwca 1901 r, w którym poinformowano, że Wojnowski kupił majątek za 300 tys. marek, a w jego skład wchodziło 1500 mórg dobrej gleby.
Natomiast kolejny numer “Przyjaciela” z 6 czerwca informuje, że poprzednimi właścicielami byli panowie Kraynik i Schaldach. Inaczej natomiast pisze “Gazeta Toruńska”, która o zakupie kończyckiego majątku przez Wojnowskiego informuje dopiero w drugim wydaniu z 3 stycznia 1903 r. Nie wiadomo z czego wynika ta rozbieżność w datowaniu.
Po przybyciu do Kończyc Stanisław Wojnowski zaczął prowadzić ożywioną działalność społeczno-niepodległościową. Działał w Towarzystwie Przemysłowo-Rolniczym, Towarzystwie Młodzieży Kupieckiej, Towarzystwie Ludowym i w Towarzystwie Czytelni Ludowych.
W 1912 r. odbyły się wybory do Reichstagu, w których Stanisław Wojnowski przewodniczył powiatowemu komitetowi wyborczemu niezależnego, polskiego kandydata Juliana Sas-Jaworskiego.
Sas-Jaworski był kontrkandydatem niemieckiego landrata ze Świecia Gustawa Adolfa von Halen. Obaj kandydaci mieli równe szanse na mandat, liczyły się pojedyncze głosy.
Ostatecznie wybory wygrał Sas-Jaworski, jednak ze względu na fałszerstwo kart do głosowania mandat objął von Halen. W trakcie kampanii Wojnowski prowadził szeroko zakrojoną agitację, za którą spotkały go szykany i represje.
28 czerwca 1914 r. rozpoczęła się I wojna światowa. Stanisław Wojnowski trafił do pruskiego wojska, zapewne został powołany jak wielu innych mieszkańców Pomorza. Brak jest jakichkolwiek informacji na temat przebiegu jego służby wojskowej.
11 listopada 1918 r. w lasku w Compiegne podpisano zawieszenie broni, które zakończyło I wojnę światową. Koniec wojny dał Polakom nadzieję na odzyskanie niepodległości.
Armaty wycelowane w dwór
Na ziemiach Pomorza rozpoczęto tworzenie pierwszych polskich instytucji. W grudniu 1918 r. utworzono w powiecie świeckim Powiatową Radę Ludową. Jej prezesem został Wacław Korzeniowski, a w jej skład wszedł Stanisław Wojnowski. Zakres działalności rad obejmował prawie wszystkie dziedziny życia i aktywności narodowej Polaków.
Silną ostoją polskości w powiecie świeckim było również Towarzystwo Wojaków “Jedność”, które zostało założone 28 grudnia 1918 r., a skupiało ponad 800 byłych żołnierzy pruskich i działaczy niepodległościowych, którzy zajmowali się gromadzeniem broni i środków finansowych.
Stanisław Wojnowski również był członkiem tej organizacji. 2 lutego 1919 r. odbył się zjazd “Jedności”, na który przybyło blisko 500 osób.
Wzmożona aktywność polskich środowisk niepodległościowych spowodowała gwałtowną reakcję Grenzschutzu, paramilitarnej organizacji niemieckiej. Lutowy zjazd “Jedności” zakończył się serią represji na miejscowych działaczach niepodległościowych.
W majątku Wojnowskiego przeprowadzono rewizję, przed którą ostrzegli go bracia Wiktor i Bernard Lorkowscy. Z relacji Kazimierza Lietza dowiadujemy się, że majątek został obstawiony armatami i karabinami maszynowymi, ale dzięki staraniom Teofila Strippentowa stały się bezużyteczne. Po rewizji Wojnowski został aresztowany i miał zostać przewieziony do Sądu Wojennego w Grudziądzu, jednak dzięki interwencji między innymi braci Adama i Wacława Korzeniowskich został zwolniony.
Starosta świecki
28 czerwca 1919 r. został podpisany Traktat Wersalski, który przyznawał Polsce Pomorze Nadwiślańskie. Na początku października polskie władze rozpoczęły tworzenie województwa pomorskiego. We wrześniu 1919 r. Wojnowski został powołany na polskiego delegata przy świeckiej landraturze, do 24 stycznia 1920 r. jako delegat rządowy. 24 stycznia 1920 r. postanowieniem wojewody pomorskiego Stefana Łaszewskiego Stanisław Wojnowski został powołany na urząd komisarycznego starosty świeckiego. Sprawował go do 1921 r.
Lata dwudzieste i trzydzieste XX wieku upłynęły na gospodarowaniu w rodzinnym majątku, życiu rodzinnym, działalności społecznej, gospodarczej i politycznej. Był także współwłaścicielem Polskich Zakładów Graficznych „Polgraf” w Świeciu.
4 marca 1928 r. odbyły się wybory do Sejmu, w których Stanisław Wojnowski uzyskał mandat. Kandydował z Listy Narodowo-Katolickiej nr 24 z okręgu nr 30 obejmującego powiaty grudziądzki, chojnicki, świecki, tucholski, sępoleński oraz miasto Grudziądz.
Na Wojnowskiego zagłosowało 25 972 wyborców. W Sejmie był członkiem klubu konserwatywnego Związku Ludowo-Narodowego, a zasiadał w komisji opieki społecznej i inwalidztwa. Posłem był do 30 września 1929 r., kiedy złożył mandat.
Wojenny terror
Dla Stanisława Wojnowskiego szczególnie trudny był czas II wojny światowej. Jesienią 1939 r. został aresztowany i osadzony w więzieniu przy nowskim sądzie. Niemcy zabili dwóch jego synów: Bogdana w Warlubiu i Lecha w Grupie.
W listopadzie 1939 r. Niemcy wyrzucili rodzinę Wojnowskich z domu w Kończycach i przesiedlili do małego mieszkania w Warlubiu. W marcu 1940 r. Stanisław Wojnowski został aresztowany przez Gestapo i 24 grudnia trafił do obozu koncentracyjnego w Oranienburgu. Miał numer 2913.
Ze względu na fatalny stan zdrowia, dzięki staraniom żony oraz pomocy miejscowego Niemca Schaldacha został zwolniony z obozu i z końcem 1943 r. powrócił do Warlubia. Kolejnymi miejscami zamieszkania rodziny Wojnowskich były wsie Pastwiska, Osiek i ponownie Pastwiska.
Rządy nowej władzy
Koniec wojny nie oznaczał powrotu do rodzinnego majątku w Kończycach. Nowa socjalistyczna władza pozbawiła Wojnowskich nie tylko majątku, ale i należnego szacunku i czci. Za wywłaszczone mienie Stanisław Wojnowski otrzymał niską rentę. Rodzina zamieszkała w domu znajomego lekarza w Zdrojewie koło Nowego.
Stanisław Wojnowski zmarł 5 października 1951 r. w Zdrojewie. Miejsce wiecznego spoczynku znalazł na cmentarzu w Nowem.
Stanisław Wojnowski był dwukrotnie żonaty. W 1907 r. zmarła jego pierwsza żona Waleria z domu Kamińska, a w 1973 r. zmarła druga żona Stefania z domu Kapsa.
W 2018 r. Rada Miejska w Nowem uhonorowała Stanisława Wojnowskiego i jego zasługi na rzecz Nowego. Jego imię otrzymała jedna z ulic.
